آنچه پیامبر اعظم(ص) در تلاوت قرآن جستجو می‌کردند
شاید جالب باشد بدانیم پیامبر اکرم(ص) که خود قرآن مجسمند و قلب عظیم‌شان ظرف قرآن کریم است، وقتی به تلاوت قرآن کریم می‌پرداختند، به دنبال چه چیزی بیش از آنچه در سینه داشتند، می‌گشتند.
«کسی که برای رضایت خدا و به خاطر فهمیدن دین خدا قرآن بخواند، پاداش او مانند همه پاداشی است که خدا به فرشتگان، پیامبران و رسولان خود می‌دهد».
بسیاری از مردم در عبادت‌ها و قرائت قرآن دنبال کمیت و زیادی آن هستند و نه کیفیت آن. حال آنکه در عبادت کیفیت شرط است. کیفیت هم عبارت است از: اخلاص در عمل، توجه به متن عبادت و قبولی آن.
عارف بزرگ «فیض کاشانی» در این زمینه می‌نویسد:
خیلی در بند این نباشید که عمل کم است، بلکه از بابت قبولی آن نگران باشید زیرا رسول خدا صلی‌الله علیه و آله به «معاذبن جبل» فرمود: عمل را خالص گردان که عمل خالص اندکش هم تو را سود می‌بخشد... و بدان، عملی که به خاطر ریا و خودنمایی باشد، مسلماً به ضرر تو است و موجب عذاب و عقوبت خواهد شد.
اگر اراده کنیم قرآن را با اخلاص بخوانیم و در این راه کوشش کنیم به طور حتم خداوند ما را یاری خواهد کرد. البته دعا و از خدا خواستن، و توسل به اهل بیت علیهم‌السلام نیز شرط است. از او بخواهیم که: پروردگارا! ما را به خواندن کتابت دعوت نمودی، اجابت کردیم؛ ما را کمک کن تا در تمام مدت تلاوت، فقط رضایت تو را در نظر بگیریم.
از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان / باشد کزان میانه یکی کارگر شود
امام صادق علیه‌السلام در زمینه حفظ قرآن، دعایی رااز پیامبر عظیم‌الشأن اسلام صلی‌الله علیه و آله نقل می‌کند که در بخشی از این دعا از خدا چنین درخواست شده است:
«وَاجعَلنی أَتلُوهُ عَلَی النَحوِ الَّذی یَرضیکَ عَنّی؛ [خدایا] مرا به تلاوت آن (قرآن)، آنگونه که باعث خشنودی تو است وادار کن».
